Ben Drijver
Ben Drijver (1942) was dienstplichtig militair in 1961-1962 en werd van december 1961 tot en met oktober 1962 uitgezonden naar Nederlands Nieuw Guinea.
Zijn gedachten, herinneringen en ervaringen aan die periode inspireren hem om gebruik te maken van diverse materialen zoals steen, lood , hout en diverse, vaak alledaagse voorwerpen die door hun vorm of kleur iets oproepen. Van een verroest stuk ijzer tot een klimop, een spiegeltje of een ragebol … Hij begon in de jaren tachtig en heeft inmiddels zijn weg wel gevonden in een geheel eigen mengvorm van abstractie en figuratie met een vleugje humor. Het uitdrukken en vormgeven is een therapie voor zijn geest, hij moet creëren of hij wil of niet.…..
terug naar boven
Stef Fridael
Stef Fridael (1957) diende tot medio 2015 bij de Koninklijke Landmacht, Garde fuseliers Prinses Irene en werd zowel uitgezonden naar Kosovo (2001) als naar Afghanistan (2006-2007).
In het hele proces van terugkeren en verwerken speelde ook Stef’s talent voor tekenen een rol. Want, al was hij er jaren eerder mee gestopt omdat het botste met de militaire werkelijkheid, ineens was die drang om weer te gaan schilderen er weer volop. Alles draait daarbij voor Stef om de oerinstincten van de mens als Angst, Lust, Veiligheid, Misbruik, Moed en het ZIJN. Deze basisgevoelens en behoeften worden vertaald in Geld, Macht, Luxe en Status. Met zijn kunst wil hij vervolgens de discussie losmaken over het gegeven beeld of de ervaring.
In zijn latere werken signaleert hij de tegenstelling dat we de schoonheid van het land willen behouden en koesteren er toch niet onderuit lijken te kunnen om te strijden en te beschadigen/vernietigen.
terug naar boven
Ton hermes
Ton Hermes (1952) was beroepsmilitair bij de Koninklijke Landmacht van 1972 tot en met 2007. Gestart bij het Korps Commandotroepen, via de Militaire Academie en verschillende functies als infanterist werd hij in de jaren ’90 uitgezonden naar Srebrenica (’94) en later naar Busovaca (’97).
Ton Hermes is een ‘kunstenaar van huis uit’, letterlijk: zijn vader was schilder en opgegroeid met verf, kwasten en terpentijn. Ton was dus erfelijk belast met een aanleg voor tekenen. In 1986 begon hij met het tekenen van portretten in pastelkrijt naast zijn werk in Den Haag op de staf van de Bevelhebber der Landstrijdkrachten. Zijn belangrijkste drijfveer daarbij was het (verder) ontwikkelen van zijn eigen tekenvaardigheid en de opdrachten van zijn collega’s. Vanaf 1993 legde hij zich ook toe op kalligrafie en het ontwerpen van oorkondes en diploma’s.
Tijdens allebei zijn uitzendingen, zowel in Srebrenica als in Busovaca heeft hij veel getekend. Voor Ton Hermes is het duidelijk: Kunst maken in uitzendgebied brengt ontspanning en afleiding in stressvolle omstandigheden. Kunst is een goede uitlaatklep en kan daarom ook belangrijk zijn in het verwerkingsproces.
Na zijn leeftijdsontslag bij defensie ging Ton Hermes vol voor de kunst: hij ging naar de kunstacademie en volgde diverse masterclasses en uiteindelijk …. startte hij in 2009 zijn eigen schilderschool!
terug naar boven
Jan Willem van den heuvel
Jan Willem van den Heuvel Uitgezonden naar Libanon 1980-1981
UNIFIL Terug in Nederland wilde hij maar niet aarden, is uiteindelijk nog vier keer teruggekeerd in de regio en werkte daar op een Kibboets in Israël.
Had de droom om ooit een beroemde oorlogsfotograaf te worden maar voelde zich ten onder gaan aan de veelheid aan concurenten, allemaal bezig met hetzelfde plaatje. Heeft persfotografie nog wel een tijdje gecombineerd met schilderen voor zich zelf…… Deed en doet nog steeds maar wat en kijkt dan achteraf wel wat hij er in ziet…. Dat gaat hij dan uitwerken of hij laat zijn moeder vertellen wat zij er in ziet.
terug naar boven
Johan van der Hoeven
Johan van der Hoeven (1938) was dienstplichtig bij het Korps Mariniers in de periode 1961-1962. In die periode werd hij uitgezonden naar Nederlands Nieuw Guinea: Manokwari en Biak.
Van der Hoeven is, als veel van zijn sobats, collega’s uit de tijd van zijn inzet op Nederlands Nieuw Guinea, nog steeds nauw betrokken bij de zaak van de Papoea’s en het feit dat zij indertijd voelden hun leven te wagen voor een ‘verloren zaak’. Met zijn tekeningen draagt hij die boodschap nog steeds uit: PAPUA BARAT, VERGEET ONS NIET!
terug naar boven
Amanda Jansen
Amanda Jansen (1983) werd geboren in Australië en kwam op haar 9e naar Nederland. Amanda werd in 2002 aangenomen bij de Koninklijke Luchtmacht. Zij werd twee keer uitgezonden naar Afghanistan in internationaal verband (ISAF) in de periodes 2007-08 en in 2009.
Haar uitzendingen naar Afghanistan hebben bij haar een onuitwisbare herinnering achtergelaten. In 2010 werd bij haar het post-traumatisch stress syndroom (PTTS) geconstateerd, waardoor ze in de ziektewet terechtkwam. In mei 2015 werd Amanda officieel dienstslachtoffer en verliet zij met eervol ontslag de militaire dienst. In 2017 ontving zij het Draaginsigne Gewonden.
Voor Amanda werd schilderen, haar manier van schilderen, dé manier om de chaos in haar hoofd te ordenen en niet het verkeerde pad op te gaan. Zo kwam en komt ze tot rust en kan ze zich creatief uiten. Met haar kunstwerken probeert zij -delen van- de beelden in haar hoofd te verbeelden op doek en zo ook haar emoties te uiten.
terug naar boven
Frans Janssen
Frans Janssen (1963), was dienstplichtig militair in de periode 1981-1982 en werd van mei tot en met september 1982 uitgezonden naar de Libanon (UNIFIL).
Hij studeerde na terugkeer vliegtuigbouw en sloot zich, vanwege het gevoel van gemis van de bijzondere collegialiteit in dienst, later nog voor ruim 4 jaar aan bij de Nationale Reserve.
Hoewel hij in Libanon ‘best wat’ heeft meegemaakt, kwam hij uiteindelijk wel met de hele club ook weer terug. Jaren later en mede ook dankzij zijn interesse in militaire geschiedenis van met name de eerste en tweede Wereldoorlog, realiseerde hij zich hoe bijzonder dat was. Eens te meer gelet op het aantal Nederlanders dat toen inmiddels tijdens vredesmissies is gesneuveld.
Frans Janssen is wellicht meer kunstenaar dan veteraan, eerst kunstenaar en dan veteraan. Maar het lijkt wel of hij er omheen draait om kunst te maken die direct aan zijn missie relateert. Militairen volop, maar geen Libanon. Hij zeult er mee rond, heeft al jaren het plan om op basis van foto’s uit zijn tijd in Libanon een groot werk te maken. Wellicht ooit, of is ie er toch, via het beeld van die andere militairen, eigenlijk al lang mee bezig?
terug naar boven
Willem van Katwijk
Willem van Katwijk (1944) is opgekomen als dienstplichtige en heeft uiteindelijk gediend als beroeps bij de Koninklijke Luchtmacht tot 2008. Willem van Katwijk is namens de Europese Unie als monitor uitgezonden geweest naar Kosovo (2002-2003), naar Kroatië en Albanië (2004).
Willem begon als 12-jarige al te fotograferen met zijn eerste, toen gewonnen, camera. Hij spaarde en ruilde deze steeds voor een van betere kwaliteit tot de kleurenfotografie opkwam en dus de noodzaak van een tweede camera… Hij was al vroeg gefascineerd door de schoonheid van de natuur. Leerde ontwikkelen en afdrukken tijdens zijn plaatsing op Deelen en mocht als enige foto’s maken bij 299 Squadron. Werd in de familie al snel de hoffotograaf…
In 1997 begon hij met beeldhouwen… hij zorgde toen al drie jaar voor zijn echtgenote na haar hersenbloeding, was ‘op’ van de toenemende zorg en zag het qua werk ook even niet meer zo toen hij werd uitgenodigd voor een cursus beeldhouwen in steen. Ervaring niet vereist. De vrije dagen waren te regelen en de cursus heeft zo helend voor hem gewerkt, hij vond het creatieve proces zo interessant, dat het beeldhouwen zijn passie werd.
Als fotograaf zag hij in de natuur schoonheid in de kleinste insecten en diertjes als vlinders en libellen en is zich daarin gaan specialiseren. Als beeldhouwer vond hij met name het pure handwerk zo boeiend dat hij geen mechanische middelen en technieken wilde gebruiken.
De link tussen zijn kunst en zijn missies ontstond vooral door alle ellende veroorzaakt door oorlogsgeweld. De verwoestingen, de ontzettend vervuilde en platgebrande natuur, de haat en liefdeloosheid. Pas door het intuïtief maken van zijn beelden merkte hij dat hij daarmee in feite aan het compenseren was wat hij tijdens zijn uitzendingen zo gemist had.
Veteranenkunst is voor Willem van Katwijk dus totaal iets anders dan voor diegenen die trauma’s hebben opgelopen en door hun creatieve werk een methode gevonden hebben om nare herinneringen een plaats buiten zichzelf te kunnen geven, waardoor hun leven soms (iets) minder zwaar wordt.
Willem van Katwijk is daarnaast actief als coördinator van het project Veteraan in de Klas in zijn regio. Een project van Nederlandse Veteranendag en het Veteraneninstituut waarbij veteranen van verschillende generaties en missies hun verhaal vertellen aan schoolklassen van het lager en middelbaar onderwijs.
terug naar boven
Pieternel van Kempen
Pieternel van Kempen (1958) kwam na een al langdurige carrière als verpleegkundige in 2002 in dienst van de Koninklijke Luchtmacht als geneeskundig officier. Zij is in totaal vijf keer uitgezonden geweest. De eerste keer (2004) onder meer met het Provinciaal Reconstructie team (PRT) naar Baglan, in 2009 als geneeskundig officier naar Kandahar en in diezelfde functie in 2013-2014 naar Mazar-e-Sharif. In 2014 was zij ook mee met de verkenningsmissie naar Oekraïne (MH17) en later dat jaar die naar Jordanië.
Sinds haar eerste lessen in 2003 is Pieternel nu een bevlogen beeldhouwster. Ondanks diverse cursussen in steen, ligt haar hart bij het brons. Haar bronzen beelden hebben allemaal te maken met de schoonheid en verwondering van mens en dier. Met haar werk verwerkt zij wat haar diep van binnen bezig houdt: haar ervaringen tijdens en haar herinneringen aan haar missies.
terug naar boven
Gerard van der Lee
Gerard van der Lee (1927) werd in 1944 op 17 jarige leeftijd tijdens een razzia in Rotterdam door de Duiters opgepakt en op transport gezet naar Kronenburg voor de Arbeidseinsatz. Na het eindeloos loopgraven graven wist hij vlak voor het einde van de oorlog met een paar maten te ontsnappen en vluchtend richting het westen, bereikten zij uiteindelijk Keulen waar ze konden onderduiken om het einde van de oorlog af te wachten.
Terug thuis bleek zijn eindexamen te ‘oud’ om te kunnen gaan studeren en dus moest hij zich al snel melden voor zijn dienstplicht en diende uiteindelijk van 1946 tot 1955 bij de Koninklijke Landmacht/Huzaren van Boreel om van 1947-1949 uitgezonden te worden naar Nederlands Indië.
Hij kwam terecht in Madioen, direct na de tweede politionele actie. Hij nam deel aan vele acties en werd pelotonscommandant.
Gerard is altijd al tekenaar en schilder geweest, maar de natuur in Indië was hem vreemd, die kon hij niet tekenen of schilderen. Wel maakte hij cartoons, tekeningen van wagens, maskers en later, in Soerabaja, ook van havens en schepen. Ook maakte hij ‘toepasselijke’ wandschilderingen in de verblijven en de kantines. Eenmaal weer terug in Nederland, tekende hij een groot deel van de illustraties in het gedenkboek van zijn regiment, geschreven door de huzaren zelf en uitgegeven in 1951. De thuiskomst was voor velen niet gemakkelijk en het lukte lang niet iedereen zich weer aan te passen. Immers, na jarenlang in actie te zijn geweest in een tropisch land, was het leven in Nederland vreemd geworden. Schilderen was ook toen voor Gerard een goede afleiding om zich zo weer te kunnen aanpassen …
terug naar boven
Cees Leenhouts
Cees Leenhouts (1944) diende van 1961 tot en met 1999 bij de Koninklijke Landmacht, eerst bij de Limburgse Jagers, later en uiteindelijk ook als plaatsvervangend bataljonscommandant bij het 17e pantserinfanteriebataljon van de Garde Fuseliers Prinses Irene, hij werd daar toen ook fuselier. In 1999 werd hij als waarnemer uitgezonden naar Macedonië/Skopje waar vooral het vluchtelingenprobleem naar aanleiding van de Kosovo-oorlog -letterlijk- op hem afkwam, al toezichthoudende op de vluchtelingenkampen….
Tekenen deed Cees Leenhouts eigenlijk van jongs af aan al en is hij altijd wel een beetje blijven doen. Gedurende zijn laatste dienstjaren nam hij schilderles. Daar is hij na zijn leeftijdsontslag mee doorgegaan. Ook maakte hij een jaar lang etsen. Het tekenen lag hem duidelijk meer dan het schilderen, kleurgebruik minder dan het echte schetsen. De overstap naar het beeldhouwen was voor hem dan ook een logische stap. Nu gebruikt hij zijn schetsen als voorbereiding op een beeld.
terug naar boven
Hendrik Nijs
Hendrik Nijs (1958) was dienstplichtige bij de Landmacht van november 1978 tot september 1979 en werd van maart 1979 tot september 1979 uitgezonden naar Libanon (UNIFIL)
Van oorsprong bloembinder, begon hij in 1982 met schilderen. De belangrijkste reden, zoals hij dat zelf zegt: “ik kan niet anders, het is een drang”. Hij heeft er dan ook , sinds 1989, zijn beroep van gemaakt en is inmiddels een nationaal en internationaal bekende schilder die wereldwijd exposeert en bovendien een eigen galerie heeft.
Werken van Hendrik Nijs zijn geëxposeerd in Kopenhagen, Düsseldorf, Helsinki, London, Parijs, Straatsburg, Canada en München.
terug naar boven
Ton van den oetelaar
Ton van den Oetelaar (1970) was in dienst bij de Koninklijke Landmacht van oktober 1992 tot september 1993. Van januari 1993 t/m juli 1993 werd hij uitgezonden naar Bosnië, Sarajevo.
Ton werkt vooral in pastelkrijt dat hij leerde kennen tijdens de creatieve therapie die hij volgde in 2008. Hij is vervolgens pas in september 2013 weer begonnen met tekenen, voor zich zelf, omdat hij de behoefte had om zijn gevoelens en gedachten te uiten en om zich te ontspannen. Zijn speciale thema, terug te vinden in de meeste werken is het verbeelden van zijn eigen pijn en strijd, met name in zelfportretten.
Zijn tekeningen zijn de vertaling van traumatische gebeurtenissen, van zijn kwetsbaarheid, zijn doodsangst, de angst voor de dood die de genade klap wil geven. De dood die hem ongezien gegrepen heeft en probeerde mee te nemen, maar ook zijn hoop, zijn hoop om die heftige nacht te overleven… in de stad waar hij 6 maanden zat…, de stad die verwoest werd door verschil in geloof. Het is die nacht die in zijn nachten spookt.
Ton van den Oetelaar is daarnaast voorzitter van Wounded Warriors Nederland en initiatiefnemer en organisator van onder meer de bijzondere fietstocht met een groep veteranen die in 2015 vanuit Nederland op de fiets terug gingen naar Sarajevo, 20 jaar na de missie. Ook het fietsen blijkt voor hem en de anderen helend te werken.
terug naar boven
Tijs Rooijakkers
Tijs Rooijakkers (1975) Heeft van 1993 tot 1995 gediend bij de Verbindingsdienst van de Landmacht. Carrouçel is een installatie van Tijs waarin de prettig naïve entertainmentmaatschappij van het westen clasht met de realiteit van oorlog en vluchtelingen.
Tijdens zijn missie in voormalig Joegoslavië (1993/1994) is hij als verbindelaar voor het 1e NL/VN verbindings bataljon werkzaam geweest in Sector zuid, Graçac. Halverwege deze periode mocht hij 2 of 3 weken op verlof naar huis. Dat was misschien wel de heftigste ervaring voor hem. In Nederland viel hem meer dan ooit op dat de mensen in het paradijs leefden, alles tot in de puntjes geregeld, super gestructureerd, geen gevaren, half in slaap en saai. En toch, merkte hij dat veel mensen zeurden over totaal onbenullige dingen en daar een beetje hun dag mee door kwamen, tergend vond hij dat.
“Het werk Carrouçel is een uiting daarvan en is in feite een klein doolhof tussen die twee uitersten; de carrousel en de ruïne; paradijs en de hel/vrede en oorlog/yin en jang waarin ik me zo af en toe van gewaar ben”. Zegt hij er zelf over.
Een detail uit het werk zijn de stoelen die de doorgaans gebruikelijke voertuigen in carrousels vervangen. Deze keuze kan op een aantal verschillende manieren geïnterpreteerd worden.
Het werk lijkt een geschikte mogelijkheid om veteranen en burgers elkaar te laten treffen en met elkaar spreken en van gedachte wisselen, het werk zal ontwapenend werken.
terug naar boven
Jan Timmers
Jan Timmers (1940), was dienstplichtige bij het Korps Mariniers gedurende de periode 1961-1962 maar Jan Timmers is een echte marinier! Ging indertijd op voor z’n nummer…, werd eerst ingedeeld bij de militaire politie op Marine Vliegkamp Valkenburg en kreeg daar het consigne om zich te melden en naar Nederlands Nieuw Guinea te gaan (eind 1961)… binnen 10 dagen was hij ook daadwerkelijk weg (met het vliegtuig). Uiteindelijk kwam hij met een enorme omweg, via Zuid Amerika, Australië, Tahiti, etc. aan op Nederlands Nieuw Guinea…
Hij werd uitgezonden voor de periode maart/november 1962. Het waren heftige tijden …. tot en met de uiteindelijke overgave van Nieuw Guinea. Jan Timmers ontving het Nieuw Guinea Herinneringskruis met de 1962-gesp en het gevechtsinsigne. Hoewel tekenen en schilderen van jongs af al zijn passie was, gaf en geeft het hem vooral ook rust en helpt het hem bij het verwerken van de mooie maar soms ook traumatische herinneringen aan zijn uitzending naar Nederlands Nieuw Guinea (NNG).
Na zijn diensttijd koos Jan voor de opleiding tot graficus en leerde hij ‘echt’ tekenen en schilderen bij de Leidse Teken- en Schilderacademie “Ars Aemula Naturae” en de “Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten” in Den Haag. Hij is vele jaren als vormgever/ontwerper werkzaam geweest bij het Rijksmuseum van Geologie en Mineralogie in Leiden (nu Naturalis). Na de opleiding tot leraar Beeldende Vorming was hij tot zijn pensioen als docent verbonden aan het ID-college in Leiden.
Jan schildert zijn herinneringen en naar aanleiding van zijn herinneringen…. Het beeld van het kamp Teminaboean en dat van het landingsstrand komen daarin bij herhaling terug…
TEMINABOEAN is het bushkamp … Hij schetste dit al ter plekke en eenmaal thuis was het, het eerste schilderij dat hij maakte naar aanleiding van zijn uitzending… later bleek dat het weer en later nog weer een keer schilderen van TEMINABOEAN hem rust gaf, de puzzelstukjes weer op hun plaats legde …. Dus elke zoveel jaar, als de ‘onrust’ weer opstak, de herinnering weer ‘aanklopte’…., schilderde Jan één -of beiden!- weer opnieuw, soms met een andere techniek, soms een tikkie anders of … maar steeds weer dat zelfde beeld. Het daarmee bezig zijn, het eindresultaat en de reacties daarop van zijn thuisfront, zijn maten uit die mee waren op uitzending (QPO) en van ‘het publiek’ brachten hem dan de rust weer… De (voorlopig?) laatste versie maakte hij in 2015.
terug naar boven
Leon Verburgt
Léon Verburgt (1935, overleden 2014) was marinier en diende bij het Korps van 1953 tot en met 1956. Hij werd ingezet in Nederlands Nieuw Guinea in de periode 1954-’56.
Léon Verburgt combineerde een Bourgondische uitstraling met een tomeloze werklust. Hij was een veelzijdig mens. Hij was marinier, maar … hij was óók recordhouder van het Nederlands record zwemmen op de 200 en 400 meter vrije slag, hij was óók waterpoloër…. En … hij was óók en altijd kunstenaar.
Zijn werk is vrolijk en kleurrijk, een tikkeltje abstract, vervreemdend, kleurrijk, vrolijk. Tijdens zijn periode in Nieuw Guinea (tot begin 1956) was het relatief rustig. Hij had vooral herinneringen aan de prachtige kleuren van de tropen in zijn hoofd bij het maken van zijn kunstwerken. Of het nu ging om zijn schilderijen of om zijn beeldhouwwerken (hout). In principe kan zijn kunst van alles zijn en daarom komen de meeste werken zonder titel om vooral de fantasie van de kijker op gang te brengen.
Léon Verburgt was een voorbeeld bij uitstek van een veteraankunstenaar die schilderde, veel schilderde om vooral zijn herinneringen te vatten. Om het beeld dat hij in zijn hoofd had, terugdenkend aan zijn tijd in de tropen, om te zetten naar beeld dat hij zijn omgeving en zijn publiek kon laten zien.
De werken van Léon Verburgt zijn vaak een ‘verluchtiging’ van een SVK-expositie omdat zij bij uitstek even een vrolijker beeld oproepen … als tegenwicht tegen de soms best heftige verwerkingskunst van collega’s die het minder hadden getroffen dan hij… en dus het mooiste bewijs dat niet elke veteraan lijdt aan of worstelt met de gevolgen/naweeën van zijn uitzending.
terug naar boven
Hans de Zwaan
Hans de Zwaan Uitgezonden naar Libanon sept 79 tot mrt 80 Chef Kok
UNIFIL Dienstijd: 1979 KL
Er is bij hem PTSS vastgesteld waar hij een lange therapie voor gaat volgen. Is opgenomen geweest in Centrum 45 alwaar hij met schilderen in aanraking kwam als therapie om zijn trauma’s te verwerken.
Alle schilderijen die hij heeft gemaakt zijn in Centrum 45 gemaakt
Een van zijn schilderijen is het schilderij “blik op Libanon” en beeld zijn zicht uit op een waarnemingspost vanuit zijn voertuig.
Een beeld dat heel lang door zijn hoofd heeft gespookt.
terug naar boven
Henri Zonneveld
Henri Zonneveld (1958 ) diende bij de Koninklijke Landmacht van 1979—1997, en was in 1994 uitgezonden naar voormalig Joegoslavië.
Zijn moeizame terugkeer in de Nederlandse maatschappij na zijn uitzending en de kunst die daaruit voortkwam, is dé aanleiding geweest voor de oprichting van de Stichting VeteranenKunst in 2007… nu alweer 10 jaar geleden. Ter verwerking van meestal niet uitgesproken ervaringen en herinneringen, vond Henri zijn ‘klankbord’ en ‘uitlaadklep’ op het schildersdoek. Daarin kwam vooral de mens achter de militair (weer) tevoorschijn. De mens die vervolgens dankzij het kunstwerk in gesprek komt met het publiek en zo tóch de erkenning en waardering krijgt die hem zo gegund is.
De veteraan-kunstenaar heeft/krijgt/verwerft de mogelijkheid om de gedachten en herinneringen die door z’n (of haar) kop spoken creatief vorm te geven en te verwerken in een kunstwerk …. Het kunstwerk dat hiervan het resultaat is, is vervolgens weer een ‘makkelijker’ onderwerp van gesprek om zo de verwerking van meer (oud)collega’s op gang te brengen, te verbeteren en vooral voor de veteraan-kunstenaar zelf om met zijn/haar publiek het gesprek op gang te brengen en hulp te bieden bij het verwoorden van zaken die soms -erg- moeilijk te verwoorden zijn.
En dat is dan weer de kracht van veteranenkunst!
terug naar boven
Jean du Moulin
Jean Dumoulin (1941) was dienstplichtig militair in 1961-1963 en werd opgeleid bij de technische troepen tot geschut monteur en vervolgens van april tot en met oktober 1962 uitgezonden naar Nederlands Nieuw Guinea. Tot zijn afzwaaien (maart 1963) diende hij bij de Technische Dienst werkplaats in Oirschot. Na zijn diensttijd werkte hij in een machinefabriek en volgde in de avonduren onder meer de lerarenopleiding metaalbewerking, maar haalde ook zijn bevoegdheden wis- en natuurkunde en praktijkleraar.
De door hem -geheel uit materialen uit NNG gemaakte “Ouwe- Stomp-stok” heeft hij bij de laatste dodenherdenking en reünie van de TD in de Du Moulin kazerne te Soesterberg onder luid applaus overgedragen aan het NMM die hem een prachtig plaatsje hebben gegeven.
terug naar boven